fbpx

Eind 2010 werd ik mama van een prachtige dochter. Ogenschijnlijk verliep de eerste periode, zoals die waarschijnlijk bij elke baby verloopt. Dat onze dochter gevoelig was, hadden we wel al snel door. Veel last van krampjes, eczeem, wakker schrikken van harde geluiden en moeite met in slaap komen na een drukke dag. Op zich niet heel bijzonder en voor de rest ging alles zijn gangetje wel. 

In haar schulp

Wanneer we alleen waren, was onze dochter altijd een vrolijk kind, maar wanneer we visite hadden kroop ze in haar schulp. Dit duurde vaak net zo lang tot de visite weer weg ging. Gedag zeggen, praten of in de buurt komen van visite was ze nooit van plan. Ze bleef altijd veilig bij papa en mama. Als de visite vertrok, was er niets meer aan de hand en ging ze vrolijk door met gek doen en kletste ze ons de oren van het hoofd. Ook bij opa’s en oma’s, goede vrienden en buren die ze vaak zag, trok ze in haar schulp. 

Onbekend

Nieuwe dingen waren ook problematisch, zoals bijvoorbeeld naar de peutergym. Qua motoriek kon ze het met gemak en thuis vond ze dit altijd leuk om te doen, maar in een groep met onbekende mensen deed ze niets anders dan aan mama of papa vastplakken. Wat een geduld hebben wij met haar moeten hebben! Na ongeveer 8 proeflessen durfde ze zonder een hand van ons mee te doen met de les. Maar alles hadden we te danken aan de hoeveelheid geduld van de gymjuf!

Voelen en proeven

Met onze dochter was het ook altijd strijd om kleding. Labeltjes in de kleding, naden in de sokken, spijkerjasjes, allemaal drama, huilen en schreeuwen. Ze wilde alleen maar leggings en zachte shirtjes/jurkjes dragen. Dit voelde voor haar veel prettiger. 
Het eten verliep ook altijd bijzonder. Alles moest gescheiden op het bord liggen, want de de boontjes mochten de aardappelen niet aanraken. En stukjes in de saus was ook not done.

Twijfel

Op een dag was ons geduld op, onze taks was bereikt. Wat moesten we nou met dat meisje dat weer eens een uur lang op schoot had gezeten tijdens de gymles, dat meisje dat tegen niemand anders praatte en die altijd strijd voerde om kleding of stukjes in haar eten. De druk vanuit de buitenwereld werd ook steeds groter en we gingen steeds meer aan onszelf twijfelen. Moesten we niet gewoon strenger voor haar worden? 

Er ging een wereld voor ons open

Vanuit mijn ervaring in het onderwijs wist ik dat er meer aan de hand was. Had ze misschien een stoornis? Google werd onze grootste vriend en na lang zoeken kwamen we uit bij het (toen nog minder bekende) onderwerp hooggevoeligheid. Ook wel hoogsensitiviteit genoemd. We gingen ons inlezen en met elke zin die we lazen herkenden we onze dochter meer en meer. Ongelofelijk, alsof alle boeken over haar gingen! En niet alleen over haar, er ging voor mij ook een wereld open! Alsof ik mezelf ineens ging begrijpen.

Ik hou helemaal niet van labels plakken of in hokjes plaatsen. Maar dit gaf rust. Vanaf het moment dat wij meer wisten over hooggevoeligheid en accepteerden dat onze dochter gewoon heel gevoelig is, ging ze met sprongen vooruit.  Ik ben naar alle lezingen en workshops geweest die er waren, heb heel veel boeken gelezen en heel veel gepraat met ervaringsdeskundigen. En wat een effect had dat zeg. Wij konden onze dochter nu veel beter begeleiden en we zagen iedere dag een verandering in haar gedrag. 

Wat konden we haar bieden?

We maakten onder andere een planbord, zodat ze niet meer voor verrassingen stond. Ze mocht zelf kleding uitzoeken en dragen wat ze wilde. Wij hoefden dat alleen maar te accepteren. We boden haar veiligheid wanneer ze zich onveilig voelde, we steunden haar als andere mensen iets van haar verwachtten waar ze niet aan toe was (bijvoorbeeld bij iemand op schoot zitten wat zij niet wilde) en we zorgden voor spreiding van prikkels op een dag.

Terugblik

Regelmatig kijken we terug op deze beginperiode. Onze dochter durft tegenwoordig zelfs aan vreemde mensen iets te vragen en ze kan ook beter tegen verrassingen of een veranderende planning. Mensen die onze dochter een tijd niet hebben gezien zijn altijd positief verbaasd over haar. Voor ons is ze altijd hetzelfde meisje geweest die wij binnenshuis wel mochten zien. Maar nu mogen andere mensen ook meegenieten van haar spontaniteit.

Toolbox

Ik kan niet zeggen dat alles altijd van een leien dakje gaat. Sinterklaas, schoolreisjes en alle eerste keren van iets nieuws leveren nog steeds stress en veel emoties op. Maar ze weet nu hoe ze dit op een goede manier kan uiten . En we hebben inmiddels zo’n gereedschapskist met tools opgebouwd dat we in veel situaties weten hoe we haar op een goede manier kunnen begeleiden en steunen.

Volgende week start de cursus “Help, mijn kind is hoogsensitief”. Ken jij of heb jij ook een gevoelig kind en wil je weten hoe je hem/haar kunt begeleiden? Er zijn nog 4 last minute plekjes vrij. Aanmelden kan hier “Help, mijn kind is hoogsensitief!”

Heb je een vraag?